Το χιονόνερο που πέφτει εκνευριστικά είναι και ο μόνος μου σύντροφος.Γυρίζω σπίτι έχοντας καλωσορίσει τον καινούριο χρόνο, για άλλη μια φορά,μέσα σε χώρους με εκκωφαντική μουσική, φώτα που τυφλώνουν,ανθρώπους που δεν μιλούν.Το γκραφιτι στον τοίχο απέναντι σαρκάζει :"Με πόσα λαμπιόνια θα στολίσεις φέτος την θλίψη σου;" Κάνω να χαμογελάσω αλλά το χαμόγελο παγώνει στο στόμα.Η αλήθεια μπορεί να ελευθερώνει αλλά πονάει κιόλας.Δεν ξέρω αν είναι η μοναξιά ή η απελπισία που υπερτερεί μέσα μου.Ή η πεισματική μου άρνηση να δεχτώ την ήττα μου/μας ,παρόλα τα υπέρ της φαινόμενα.
Παρακολουθώ τα τεκταινόμενα γύρω μου με ελαφρώς κυνικό και αδιάφορο ,πλέον,τρόπο.Έχω σταματήσει να διασκεδάζω μαζί τους πια.
"Ερωτευμένους" να ψάχνουν για one night stand ,παντρεμένους που σκοτώνουν για μια ώρα ελευθερίας μακριά από την σύντροφο της ζωής τους,παντρεμένες στα πρόθυρα νευρικής-και όχι μόνο-κρίσης, αγοράκια με ύφος δον Ζουάν-αγορασμένο με τα λεφτά του μπαμπά τους-,κοριτσάκια -wannabe playmate of the year- που ψάχνουν για το γιατρό που θα γιατρέψει την ματαιοδοξία τους.
Και στη μέση εμείς.Να περιμένουμε τον έρωτα της ζωής μας να πέσει σαν μετεωρίτης στα κεφάλια μας και να μας διαλύσει.Αλλά ,δυστυχώς,οι μετεωρίτες καίγονται πολύ πριν φτάσουν στην γη-συνήθως..
