Κι όμως δεν θέλαμε να καταλήξουμε εδώ.Ίσως να είμαστε κάπως υπέρμετρα αισιόδοξοι,λίγο αιθεροβάμονες-ποιός δεν είναι άλλωστε στα 18 του- αλλά το πιστεύαμε πως αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει.Πως οι προκαταλήψεις και οι φόβοι που κατέτρεχαν τους ανθρώπους θα μετασχηματίζονταν-μαγικά;- σε μια απέραντη ειδυλλιακή κατάσταση όπου η αλληλεγγύη,η αυτοθυσία,η κατανόηση,η ανοχή,ακόμη και η αγάπη-αν υπάρχει ακόμη ως έννοια κατανοητή- θα βασίλευαν εις τους αιώνες...
Οι μαγικές εποχές όμως έχουν περάσει ανεπιστρεπτή και εμείς δεν λέγαμε να το συνειδητοποιήσουμε.Ακόμη κι όταν τρώγαμε τα μούτρα μας,ακόμη κι όταν όλοι οι οιωνοί ήταν κραυγαλέα κακοί..
Και μέσα σ'αυτόν τον κυκεώνα από γεγονότα,απογοητεύσεις,ματαιώσεις,αρχίσαμε σιγά σιγά να μετασχηματιζόμαστε εμείς αντι για τον κόσμο γύρω μας.
Αρχίσαμε να μπαίνουμε στο καλούπι που μας είχαν ετοιμάσει καιρό τώρα αλλά είμαστε πολύ υπερόπτες για να το δούμε.
Ήρθαν οι γάμοι,τα παιδιά,οι υποχρεώσεις που τρέχουν,η δουλειές,τα δάνεια..
Και έτσι όλοι έχουμε κάποια δικαιολογία με την οποία κατευνάζουμε την συνείδησή μας για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχοι-καθώς μας περιμένει μια δύσκολη μέρα αύριο!
Παρασυρμένοι από το ποτάμι του ανταγωνισμού για την επιβίωση,πηδήσαμε ,κι εμείς με την σειρά μας,στη βάρκα του συμβιβασμού.Η λήθη έκανε την δουλειά της μεθοδικά...
Κατανοητό βέβαια,ίσως πουν πολλοί,αλλά εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ με τέτοιες δικαιολογίες.
Άλλη μια "ελπιδοφόρα" γενιά μεταβίβασε τις ελπίδες της στην ..επόμενη!Είμαστε σίγουροι πως τα παιδιά μας θα κάνουν την ανατροπή που δεν μπορέσαμε να κάνουμε εμείς..Τα ανατρέφουμε με "υψηλά ιδανικά" για να μας βγάλουν ασπροπρόσωπους..Να κατακτήσουν ότι δεν είχαμε τό σθένος να κάνουμε εμείς:να αντιδράσουμε στις συμβάσεις,να γίνουμε γιατροί,να γίνουμε "επιστήμονες",να έχουμε μια δουλειά με καλά λεφτά-στο τέλος τα πάντα καταλήγουν εκεί ,έτσι κι αλλιώς-στα λεφτά..Αυτό,το σημαντικότερο από όλα,δεν το καταλάβαμε ποτέ.Λεφτά και συμβάσεις αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.Όποιος πιστεύει το αντίθετο ..όλο και κάτι μας κρύβει.
Κι έτσι,σήμερα,δραπετεύουμε μέσω των ηλεκτρονίων σε τόπους ιδεατούς και απόμακρους,ελπίζοντας πως -κάπου,κάποιος-θα γίνει συνκοινωνός των ιδεών μας και ίσως-ποιός ξέρει-ένας σύντροφος στον μάταιο τούτο κόσμο,που θα αποτελέσει μια πιο ευχάριστη δικαιολογία για να ξαναβρούμε τον χαμένο ύπνο μας...
